Foxy Fox

Ik zal er, denk ik, nooit aan wennen…

Vanmorgen, onderweg naar werk, zag ik een prachtige vos. Zo mooi van kleur. Roodbruin met zwart. Zo mooi zie ik ze graag alleen niet hoe ik hem (haar?) aantrof.

Midden op de weg lag hij. Nek in een knik… gebroken. Ogen open, tong net naar buiten en nog warm. Hij kon niet lang ervoor pas zijn aangereden.

Wat mij net zoveel aangreep als het arme dode beestje was het feit dat de aanrijder niet even netjes is gestopt en hem minimaal even langs de kant van de weg heeft gelegd. Zoals hij erbij lag, moet hij op slag dood zijn geweest dus angst voor wraak had de chauffeur niet hoeven hebben.

Op dit moment zie ik veel roadkill op en langs de weg liggen. Het zal met de latere zonsopgang of vroegere –ondergang te maken hebben maar dan verbaasd het mij nog. Ik trap al op de rem als ik een vogel gevaarlijk laag langs mijn auto zie vliegen, laat staan dat je een vos onverwacht over ziet steken. Ik kan hier hele discussies over houden, maar het zal het gros van de rijder toch niet doen veranderen.

Hoe ik weet dat dit vosje nog warm was? Ik ben omgedraaid, heb mijn auto langs de weg geparkeerd en heb het lieve ding zachtjes in de berm gelegd. Een laatste aai over dat bolletje gegeven en in de auto Daryn opgevangen. Als het ons als volwassen al iets doet, die kinderen doet het nog veel meer.

Slaap zacht, Foxy Fox, mag jij de laatste zijn waar ik voor heb hoeven stoppen.

Over vlaggen en wimpels

Na krap 2 maandjes heb ik afgelopen maandag afscheid genomen van de lerares die mij in 9 lessen heeft bijgestaan tijdens zowel SFI kurs C als D. Beide cursussen heb ik in deze periode afgerond met vlag en wimpel.

Het eerste examen (verdeeld over 2 lessen) had ik zo goed doorlopen dat ik eigenlijk gelijk door kon naar het examen van kurs D maar we hebben toch 2 tussenlesjes ingepland om wat aan de kleine probleempuntjes te werken. Na die twee lesjes zijn we gewoon vrolijk verder gegaan met het volgende examen. Hier werden zelfs 3 lessen voor ingepland want stel je voor dat je je gehaast voelt of het niet af krijgt. Je krijgt meer dan ruim de tijd om alles in te vullen, controleren, corrigeren, overnieuw te doen en inleveren.

Kurs D was ik met het eindresultaat niet tevreden want mijn felbegeerde A-status was weg. Ik had hier en daar wat kleine foutjes gemaakt en dan struikel je al heel snel naar beneden op de cijfer-trap (t.ex. bij 2 vd 45 multiple choice vragen fout, ga je al van A naar B-status). Had ik die schrijftest ook maar niet moeten maken op een dag dat ik er gewoon eigenlijk te moe voor was. Maar ik hoef mij nog niet te schamen. Een B staat ook heel mooi op de lijst.

Voor ik mijn eindcijfer kreeg, twijfelde ik of ik wel door wilde en hoefde te gaan. Het gaat goed dus heb ik het wel nodig. Maar die B mag dan wel mooi zijn, maar ik wil mijn A weer terug. Dat gouden randje om die vlag en wimpel.

Met andere woorden. In november pak ik de draad weer vrolijk op en start ik de voortgezette opleiding 'grundläggande'. Nieuwe opleiding, nieuwe school want nieuw huis staat in een andere kommun (gemeente). Ik heb er nu al zin in. Na de schoolvakantie dan ;-)

Knijpen hoeft niet meer

Minimaal een keer in de week bekruipt me dat gevoel. Dat gevoel dat me heel even stil doet staan. 'We wonen er echt. Mijn droom is echt werkelijkheid.'

Gek eigenlijk. Zo lang heb ik mij op de verhuizing voor kunnen bereiden en toch heb ik minimaal een keer in de week een trigger die me bij die realisatie weer heel even stil doet laten staan.

De trigger kan klein zijn. Echt hele simpele dingen. Een ritje naar de winkels door het landschap, een blik uit het raam. Vandaag was het nog veel simpeler. Ja, ik tel af tot we de sleutel krijgen van ons nieuwe huis. En dat was de trigger. 'Nog 64 nachtjes slapen' zei ik tegen Daryn. Nog 64 nachtjes tot we de sleutel krijgen van ons koophuis. Koophuis! Geen huurhuis meer, geen tijdelijke woning, niet meer de makkelijke mogelijkheid om een huur op te zeggen en toch weer terug te kunnen komen. Koophuis!

Ik ben trots op dat ik in dit prachtige land mag wonen. Het is hier niet perfect, dat is het nergens, maar het is perfect voor mij, voor ons. Alledrie zijn we rustiger en gelukkiger dan ooit. Of in ieder geval sinds een lange tijd nadat we Nederland achter ons hebben gelaten.

Familie missen we. De afgelopen tien dagen met onze ouders om ons heen waren heerlijk, dat hebben we echt gemist. Maar terug naar Nederland verhuizen moeten we alledrie niet aan denken. De drukte, de bekrompenheid en het egoïsme beangstigen ons. Om al niet te praten over de vrijheid, de lucht en al het groen dat je in de Randstad niet meer ziet tenzij je naar aangelegde parken of bossen gaat.

Ik ben benieuwd hoe lang ik dit gevoel blijf houden. Die triggers. Ik vind het wel leuk eigenlijk. Het houdt je gegrond, ver weg van die roze bril. Die bril heb je toch niet nodig. Iedere keer als de wereld roze lijkt te worden, krijg je toch al snel de werkelijkheid in je gezicht gedrukt. Daarom geniet ik extra van die trigger momentjes. Mijn droom is werkelijkheid, knijpen hoef ik echt niet meer...

Maar dit is dan echt de ALLERlaatste keer

Hoewel... de allerALLERlaatste keer is de verhuizing naar je laatste rustplaats, maar die tel ik voor deze keer nog even niet mee.

Maar ik had het over de allerlaatste keer... verhuizen wel te verstaan. Over uiterlijk 88 nachtjes slapen is het zover. Dan gaan we echt voor de laatste keer een deur achter ons dichttrekken om op een andere stek verder te gaan.

Eigenlijk al sinds onze verhuizing naar Zweden zijn we op zoek naar 'dat' huis. Dat ene huis waar je echt oud wilt worden. Een eerste jaar krijg je nog geen hypotheek, je moet eerst kredietwaardigheid opbouwen. Maar na het eerste jaar gingen we los. Dagelijks bekeken we alle huizensites en hebben we heel Svalöv kommun en Söderåsen's omgeving zeker 15 keer volledig rond gereden.

De omgeving zou Kågeröd worden, het liefst zelfs nog Klåveröd. Midden in Svalövs Kommun, direct aan Söderåsen. Het eerste huis werd snel gevonden maar uiteraard vlak voor onze neus verkocht.

Ach, we hadden geen haast. We mogen dit huurhuis voor nog ruim een jaar huren. Maar terugdenkend aan de kou van afgelopen winter (we hebben het kwik wel eens tot 8 graden celcius zien zakken en we vierden feestjes als we het huis warmer kregen dan 18 graden), bleven we toch driftig doorzoeken.

En dan is het een vrijdagavond drie weken geleden. Peet was weer eens via landweggetjes van werk naar huis gereden en was nu een wijkje tegen gekomen met allemaal vakwerkhuisjes die hij wilde laten zien. Niet om te kopen want die huisjes in die omgeving komen alleen 'once in a blue moon' ter beschikking maar absoluut waard om te zien.

Dan rij je daarna nog een keer door naar dat ene huis dat we op de Zweedse Marktplaats hadden gezien maar toch weer voorbij rijdt...

En dan zegt Peet 'en toch wil ik er even langs rijden.' Een huis compleet uit de buurt van Kågeröd maar waar zijn oog online op was gevallen. Een schattig huisje maar wel langs een weg.

Zo gezegd, zo gedaan. Het was prachtig weer en dat maakt zo'n rit alleen maar magischer. Voor we het wisten stonden we voor het huis dat we online hadden gezien. En net als toen we voor het eerst Blåhuset zagen, waren we direct verliefd. Het was perfect! Precies wat we zochten. Omringd door bossen, stil maar niet te afgelegen. En die weg... de vijf keer dat we heen en weer zijn gereden zijn wij de enige auto geweest die de weg bereden heeft.

De omgeving was ook echt precies dat wat we wilden. We hebben de hele omgeving echt uitgekamd. Iedere supermarkt hebben we gevonden, bijna alle scholen, vermaak ('om de hoek' een kanoverhuur met trips en dergelijke bijvoorbeeld) en noem maar op. Dat was duidelijk, ook dit plaatje klopte met onze wensen.

De volgende ochtend was er toevallig gelijk een open huis. Op de valreep wisten we nog een afspraak te regelen. Maar we waren niet de enige geïnteresseerden. Sterker nog; het was gewoon druk! In een uur tijd waren er zeker vijf stellen (inclusief wijzelf) en van die vijf stellen, bleven er vier stug haken, tijd opeisen van de makelaar (en 1 stel wist dat drie kwartier vol te houden! Tot de tijd op was zelfs).

Bij het goed bekijken van het huis, waren we nog veel meer overtuigd; dit is HET huis. Het huis waar we oud willen worden. Okay, er zit wat heel klein werk aan. Het heeft geen bad in de badkamer en de keuken moet vernieuwd worden maar verder schreeuwde het onze naam.

Dan is het direct contact zien te houden met de makelaar. In Zweden kun je geen optie nemen op een huis. Wie het eerst de verplichte aanbetaling weet neer te leggen is de 'winnaar'. Hoewel het in dit geval net iets anders ging. De eigenaren hadden gekozen voor online bieden. Iets dat hier steeds normaler wordt. Op deze manier 'wint' diegene die het hoogste bod neer wil leggen. Dat kan gunstig uitkomen maar als de bieders niet meer bieden dan maar een deel van de vraagprijs, dan kan het lang duren eer je huis verkocht is... of je moet je verliezen nemen.

Maandagochtend barste het bieden los. Het was gelijk duidelijk dat het tussen ons en 1 ander stel ging. Dat andere stel bood alleen te emotioneel. Iedere keer als Peet zijn bod aanpaste, bood de andere partij binnen 2 minuten direct met een x hoger bedrag.

Voor Dinsdag hadden we een tweede bezichtiging aan weten te vragen en die avond laat hebben we ons laatste bod neergelegd.

En op woensdag rond 11 uur kreeg ik het telefoontje 'de eigenaren kunnen er voor september niet uit, is dat erg?'

Vanaf uiterlijk 2 september mogen we ons dus de trotse eigenaren noemen van 'Ellensro'. Een 111 jaar oud huis, midden in Billinge in de Eslöv Kommun (een kommun verderop). Zodra je binnen stapt, voel je hoe dit huis al aardig wat beleefd heeft. Het is nog een huis met een ziel en een verhaal. En al die verhalen mogen wij gaan ontdekken...

Ellensro nu. 

Veel is in de tijd veranderd. De veranda is inmiddels dicht en helaas is de glazen uitbouw met dakterras inmiddels weg. De facade is ook aangepast. Maar veel van de originele elementen willen we weer terugbrengen mettertijd.

 

Kippiessssss!!!!

Als je me nu zoekt, he... dan zit ik hier. Waarom?

Heel makkelijk. Dit is namelijk mijn uitzicht!

My Original High

Weet je nog dat je vroeger zo heerlijk uit kon kijken naar een nieuw album van je favoriete artiest? Dat je dan op de releasedag naar de lokale platenwinkel RENDE en weer terug? Ramen en deuren op slot, telefoon van de haak en dan een uur lang zitten en alleen maar luisteren en de plaat of cd bewonderen.

Alle liedjes waren nieuw, alles was nog onbekend. Zelfs de titels kende je nog niet en was je voor de plaat begon nieuwsgierig hoe dat zou klinken en hoe ze op die titel zijn gekomen. Ook de cover is vaak nog een verrassing.

Tegenwoordig is dat niet meer. Hele albums lekken uit of worden door de platenmaatschappij op stream aangeboden om de fans en kopers geïnteresseerd te krijgen. Een hele nieuwe manier van marketing.

Snippets hier en teasers daar, maar die spanning die je vroeger voelde, die is er niet meer. Die neem je jezelf af op het moment dat je de link naar de teasers en snippets aanklikt. En als dan het album eindelijk officieel in de digitale winkel ligt, dan is bijna geen nummer meer een verrassing of echt 'nieuw'.

De titels worden je op social media ook om je oren geslingerd. Zelfs zonder te luisteren weet je al dat dat ene nummer een ballade is en dat eerste nummer op het album gelijk een knaller is. Meningen over wat de nieuwe single moet worden zijn de meeste luisteraars ook direct over uit, zelfs na maar 25 seconden kunnen luisteren.

Iedereen weet dat ik een groot fan ben van Adam Lambert. Dat steek ik niet onder stoelen of banken, ik ben er trots op. Met Adam's vorige album Trespassing, had ik besloten om weer terug te gaan naar de tijd van die spanning en besloot om geen enkele link naar teasers of snippets aan te klikken. Het was even afzien, de links werden je tenslotte weer om je oren gegooid. Maar het was me gelukt. Ik heb veel op mijn handen gezeten, social media uitgegooid en afleiding gezocht (de bruiloft van mijn zwager en zusje was de ideale uitkomst destijds ;) ) maar het was iedere seconde wachten dubbel en dwars waard. Op de releasedag (een dag na die bewuste bruiloft) heb ik alle ramen en deuren weer op slot gedaan en de spreekwoordelijke hoorn van de haak gegooid. Koptelefoon op, glas drinken erbij en genieten en nostalgisch verrast worden.

Volgende week is het weer zover, dan komt Adam's derde album 'The Original High' uit en je raadt het al, ik zit weer op handen, bijt nagels (niet tegelijkertijd, zo lenig ben ik niet meer helaas) en zoek afleiding. Twitter durf ik bijna niet meer te openen omdat de links naar de complete stream nu nog veel meer voor mijn neus gegooid worden. Maar ook nu gaat het me weer lukken. Maandag krijg ik mijn Original High!

Nieuwe schoolbanken...

Vorige week had ik dan eindelijk mijn eerste les op SFI (weekje vertraging... moet je ook maar niet 5 minuten voor vertrek ziek worden...). Binnen een kwartiertje had de lerares al door dat ik in een groep te laag zat.

Zweedse lessen zijn als volgt ingedeeld:
Je begint met SFI, in 4 cursussen loop je deze cursus door. A t/m D. A voor de absolute beginner en afsluiten met D wat eigenlijk al wel toereikend is om het 'gewone dagelijkse leven' in te kunnen. Toen ik een half jaar geleden mij in kwam schrijven, deelden ze mij direct in op niveau C/D, redelijk gevorderd dus. (ter vergelijking. Mijn klasgenoten, die beiden in kurs C hard aan het leren zijn, wonen (en werken) beiden al ruim 2-2.5 jaar in Zweden en volgen beiden al een tijd de taalcursus. Ik met mijn vooropleiding in Nederland al en met maar een jaartje Zweden, doe het dan zo slecht nog niet, toch?)

Als je kurs D hebt afgesloten, kun je, als je wilt natuurlijk, door naar Grundläggande. Dat is Zweeds op middelbaar school niveau qua woord en grammaticakennis en algemeen taalbegrip. En als je dan nog geen genoeg krijgt, dan kun je op universitair gebied door.

Zoals ik al zei, ik werd destijds ingedeeld in kurs C/D. Ze hoorde al snel dat ik redelijk gevorderd was maar voor de zekerheid toch even beginnen met C. Daar kwam ze al snel achter... binnen kwartier dus... dat dit te laag was. 'Je mag volgende week gelijk de nationale test doen om C af te sluiten.'

In tussentijd kreeg ik uiteraard gelijk huiswerk mee op kurs D niveau. Dat ging makkelijk (hoewel 'schrijf een opstel over een bekendheid uit jouw land' moeilijker was dan ik dacht, maar meer omdat mijn 'kändis' online erg moeilijk te vinden was, haha).

Gisteren bij binnenkomst hebben we samen het huiswerk nagekeken en gelijk zei ze 'wacht nog maar even met het aanschaffen van de boeken voor kurs D... ik denk dat jij al binnenkort ook hiervoor je nationale test mag doen.' En verder ging ze door op wat verwacht werd van de vervolgcursus Grundläggande...

De nationale test bestaat uit 6 onderdelen. 2 onderdelen met multiple choice vragen, een luistertest met ook weer multiple choice vragen), schrijftest en 2 mondelinge tests.

Gisteren heb ik de eerste 3 onderdelen gemaakt (alle multiple choice vragen dus) en ben in ieder geval voor die 3 onderdelen met vlag en wimpel en een 100% score geslaagd. (heel eerlijk? niet zo gek want de vragen waren echt erg makkelijk...) Volgende week de mondelinge delen en het schrijfdeel. Ik kijk niet vreemd op als ze gelijk aangeeft dat ik de les erop door mag met de volgende test...

Ik ben de taalcursus opnieuw ingestapt om mijn zelfvertrouwen (dat ik ergens had neergelegd maar al een jaar nergens meer kon vinden. Dacht zelfs heel even dat ik het in Nederland had laten liggen.) weer wat te boosten. Door de positieve woorden van de leerkracht en haar aanmoedigen en vertrouwen, heb ik zeker dat vertrouwen deels weer teruggevonden. Toch wil ik voorlopig door. Ik wil het deel Grundläggande ook doen, gewoon voor mijzelf.

1 jaar!

Precies een jaar geleden, even voor half 8...

Ik ga niet weer een hele blog wijden aan wat er het afgelopen jaar allemaal gebeurd is, dat heb ik nu al genoeg verteld ;-). Maar vandaag is toch een bijzondere dag waar we heel even alle momenten van die reis herinneren.

'Weet je nog, mamma?' Dat we onderweg naar Jochem Myjer keken? En al die files, die we nu niet meer hebben? En dat we weer 's ochtends naar de Burger King gingen? (En dat jij dat zo vroeg helemaal niet lekker vond?)

Om 18:11 haalde ik de autosleutel weer uit het contact:

Terug de schoolbanken in

'U bent welkom op Svalövs gymnasium op maandag 13 april, 5 uur voor uw inschrijving voor SFI onderwijs.' Begon de brief die ik vorige week kreeg.

Het heeft allemaal even op zich laten wachten. Mijn initiële inschrijving in december was voor de mogelijkheid voor dag- en/of avondonderwijs. Uiteraard krijg je dan 3 weken nadat je eindelijk werk hebt weten te vinden de brief dat je voor dagonderwijs mag beginnen. Helaas als je dan belt dat je werk hebt en nu alleen de avonden kunt, dan wordt je op de wachtlijst voor de avondlessen gezet... en die lijst is blijkbaar 'ietsje' langer dan voor de daglessen.

Het is blijkbaar zo druk dat ik niet eens klassikaal les ga krijgen maar de thuisstudie optie krijg (de 'flexkurs' variant). Maakt mij niet uit, misschien is dat zelfs nog wel handiger ook. Ik moet wel een maal in de week naar school om met de rest van de 'klas' alles te bespreken dat ik thuis heb geleerd, maar ook daar ben ik blij om.

Mijn collega's vinden het inmiddels niet meer nodig dat ik toch SFI ga volgen. Mijn Zweeds is de laatste paar maanden zo enorm vooruitgegaan dat ik ook zelf weet dat het niet heel hard nodig is. Toch ga ik, toch wil ik nog steeds. Ondanks dat het echt goed gaat, blijf ik onzeker. Denk vaak dat ik fouten maak die ik blijkbaar niet maak. Van dat gevoel wil ik af en ik denk dat mij dit alleen gaat lukken als ik toch nog een keertje die boeken in duik. En daarbovenop weet ik dan ook gelijk hoever ik echt ben volgens de SFI maatstaven.

Ik heb er in ieder geval enorm veel zin in.

Over en sluiten... Het tulpenseizoen 2015

Half 1 vanmiddag was het 'slut'; afgelopen. Het laatste boeket van het tulpenseizoen werd gebundeld en op de band gelegd. Ruim vier maanden hebben we met een grote, leuke groep met bloed, zweet en zelfs tranen ruim 18 miljoen bloemen tot boeketten verwerkt en vele mensen blij mogen maken.

Toen ik eind December begon, was ik toch een heel klein beetje huiverig. Ik hou van afwisseling in banen maar deze afwisseling was wel heel erg groot. Na 20 jaar op kantoren  of in de horeca gewerkt te hebben, ging ik ineens 'de werkvloer' op. Ga ik dat wel leuk vinden? Ga ik het wel volhouden?

Maar binnen een dag had ik mijn eigen vragen beantwoord: dit is geweldig. Ik mocht niet alleen naar een van mijn favoriete bloemen kijken de hele dag, ik mocht ook controleren of de boeketten die naar de klanten gingen ook boeketwaardig genoemd mochten worden. Zijn ze de juiste lengte, hebben ze het juiste aantal, zijn alle bloemen wel 'even' (want zo'n schots en scheef boeket zit niemand op te wachten), oftewel 'klopt' het boeket?

In die vier maanden heb ik enorm veel geleerd maar uiteraard ook veel lol gehad. Het management is zo tevreden dat ze mij graag meenemen naar de volgende seizoenen en ze hopen dat ik vanaf december ook weer naast collega Karin sta om de controle weer op ons te nemen. De klanten hebben hun complimenten achtergelaten dat het dit seizoen zeer goed is gegaan, de kwaliteit is omhoog gegaan en dan kijk je elkaar toch even aan, 'dat hebben wij toch goed geklaard'.

Nu gaat het volgende seizoen direct beginnen: geraniums (ja, ik mag erachter gaan zitten... hoewel ze mij liever zien staan ;) ). Maar heeeeeel stiekem kan ik nu al niet wachten tot we weer aan 'mijn' tulpjes gaan beginnen...

Lieve collega Karin. Samen hebben we anderhalf tot twee miljoen gecontroleerd.

Natuurlijk stond er op onze tafel ook een boeketje. Een mix van allerlei aparte, bijzondere bloemen of foutjes

(ik weet het, ik zie er moe uit, was ik ook... de dag hiervoor hadden we weer eens bijna 12 uur gedraaid en die ochtend 'gewoon even' om half 7 begonnen :) )

'Het' moment, Id maakt hier het laatste boeket.

En daar ligt ze op de band...

En van de band, zo in mijn handen. Ik heb de eer het laatste boeket van het seizoen in mijn vaas te hebben. En daar mocht inderdaad op gedronken worden. Skål

En toen ging de telefoon...

Het is geen geheim dat 'Blåhuset' ons paleisje is. Ons echte thuis, al bijna 9 jaar. Het is onze trots en we delen deze graag zolang we al de sleutel hebben.

Vorige week waren vrienden aan de beurt om even een weekje te ontsnappen aan de stress, drukte en het alledaagse leven in de Randstad. Na de sleutels hier opgehaald te hebben en een heerlijke plak ontbijtkoek achter te hebben gelaten, gingen ze vol enthousiasme richting Nordmark.

Al weken lang heb ik alleen een vreemd gevoel. Er is daar iets aan de hand, maar omdat ik er niet heen kon, kon ik ook niet controleren of mijn voorgevoel klopte.

En dan gaat om een uur of 10 de telefoon...

Onze vrienden waren aangekomen alleen dat was niet wat ze ons wilde vertellen. Het huis stond namelijk blank en in de keuken regende het water uit het plafond. In de badkamer stroomde het uit een missende badkraam maar bij het toilet klopte het ook niet.

Dat is gelijk water afsluiten, heel snel foto's nemen en schade doorgeven en op zoek gaan naar iets anders want vakantie kon hier niet echt meer gevierd worden.

Gelukkig was een vervangend huis heel snel gevonden en kon ook Peter direct vrij krijgen van werk en maandagmiddag is hij dezelfde weg opgereden als onze vrienden twee dagen eerder.

De foto's zien deed ons al pijn. Onze trots, ons paleisje, wat heeft dat geleden. En zo te zien is het begonnen rond de tijd dat ik dat vreemde voorgevoel kreeg. Ik wist dat er iets was en ik hoopte maar dat het niet het water zou zijn. Een snelle berekening komt uit op zo'n 260.000 liter die in huis heeft staan sproeien.

Maar bij het aankomen in het huis zelf, doet je hart nog veel meer pijn. Ik geloof dat het maar goed is dat ik het zelf niet heb gezien maar alleen van Peter heb moeten horen. De keuken moet vervangen worden, het plafond in de eetkamer en de badkamer is ook niet meer bruikbaar.

Grappig maar toch gelukkig genoeg zijn de huiskamer en de slaapkamers bespaard gebleven. Zelfs de hardhouten vloer lijkt het overleefd te hebben.

De boosdoener heeft Peter snel gevonden: een beschadigde O-ring van de douchekraan is gaan sproeien. Hierdoor is er veel vocht in de muren gekomen. De houten badkamermuur is uit gaan zetten en heeft daardoor het toilet laten barsten. Resultaat: sproeifestijn met ongeveer 260.000 liter waterpret.

De eetkamertafel heeft al die weken in het regenfeest gestaan maar wonder boven wonder zit ik nu aan diezelfde tafel maar dan in Billeberga deze blog te schrijven. Ze is er nog niet, de kromgetrokken hoeken staan nog te leunen op extra versteviging maar ze heeft het beter overleefd dan we ooit konden denken.